Lego als vorm van therapie

Inmiddels heeft Kees tientallen fantastische bouwwerken gecreëerd, die als in een museum uitgestald staan op de zolderkamer. Hoewel de aanleiding om te gaan bouwen dus behoorlijk pittig is, heeft het een positief neveneffect gehad. Het bouwen met LEGO werd een vorm van therapie, om de gevolgen van de chemotherapie te verzachten. 

De oncoloog liet in het beginstadium weten dat de chemotherapie die zou volgen pittige bijwerkingen zou kunnen krijgen. Toch kon Kees zich in deze periode nog goed focussen op de werkzaamheden binnen zijn eigen timmerbedrijf. Helaas kreeg hij na de vijfde behandeling toch te maken met heftige bijwerkingen: continue, pijnlijke tintelingen in zijn vingers, doordat de bloedvaten vernauwden.

Een verpleegkundige gaf als tip om ’s avonds in een stressballetje te knijpen, zodat zijn vingers in beweging bleven en de vervelende tinteling kon afnemen. Bijna als grapje voegde ze toe: “… of u gaat bijvoorbeeld met LEGO steentjes bouwen…” En zo was de nieuwe passie van Kees geboren. 

Elke dag een uurtje

Tijdens zijn eerste bouwproject – de Tower Bridge – ging hij dagelijks een uurtje aan de slag in de avonduren. En omdat het niet leuk is om dezelfde brug steeds op- en af te bouwen, kwam er een tweede bouwproject: de Big Ben. Nuttig, en vooral erg leuk om te doen.

Inmiddels is Kees al tientallen projecten verder. Op de foto ziet u een van zijn laatste werken: The Bucket Wheel Excavator. Dit is een groot graafwiel dat in de mijnbouw wordt gebruikt. Het volgende pakket staat zelfs al klaar: een grote Volvo Dumper vrachtwagen. Een leuk neveneffect is dat kleinzoon Julan (6 jaar) ook is aangestoken met het ‘bouwvirus’. Regelmatig gaan opa en Julan samen aan de slag om de mooiste projecten te bouwen, terwijl Mijnie met een glimlach toekijkt.

Samen met zijn maat Gust

Cees begint gelijk gepassioneerd te vertellen: “Daar staat ‘ie dan. Op deze brommer maak ik nog wekelijks een ritje van zo’n 80 tot 100 kilometer. Heerlijk om in de omgeving rond te toeren en zo even je hoofd leeg te maken.” Hij toert het liefst samen met zijn maat Gust die zijn Zūndapp afwisselt met zijn Kreidler. Een van hun favoriete bestemmingen is Herberg De Bockenreyder in Esbeek, wat een enkele reis van 25 kilometer spant. Natuurlijk is dit het lekkerst met koffie en een appelflap.

Een echt brommerkarakter

Cees de Swart uit Baarle-Nassau is de trotse eigenaar van een Zūndapp CS50 uit het bouwjaar 1976. De 527 serie is de opvolger van de daarvoor geproduceerde 517. Het verschil zit hem vooral in een ander koelsysteem. Mooi zijn ook de spaakwielen die deze een echt brommerkarakter geven. Een tijdje terug sleutelde Cees als gepensioneerd elektromonteur zelf nog regelmatig aan het motorblok. Maar de laatste keren heeft hij het onderhoud uit laten voeren in Ulicoten: “… dan ben ik er na het betalen vanaf en hoef ik niet zelf meer op m’n knieën; die tijd heb ik nu wel een beetje gehad.”

Verder zijn Cees en zijn vrouw Marleen vaak in de moestuin van de oude wielerbaan van Baarle te vinden. Hier kweken ze zelf veel verschillende groenten en er is een gedeelte vrijgehouden voor een diversiteit aan snijbloemen. Deze zijn uitermate geschikt om op de tafel van de tuinset te staan.